Гласник
"Драга, извини што можеби ова не е многу читко но морам да брзам, мислам дека дознаа дека им го украдов пенкалото и сега сеигурно ќе дојдат по мене..........ете, ми се чини дека веќе доаѓаат по ходникот.......
...... и извини за капкиве пот но премногу е топло во малово собче.......не, не се солзи! Та зашто би плачел кога имам толку многу причини да се радувам......
Сепак, мислам дека ти должам објаснување, затоа и ова писмо!
Откако те сретнав за прв пат ми се чини минаа стотици векови а сигурно поминале само неколку. Од тој момент јас немам мир! Ти ми стана се на овој Свет, причина да живеам, причина да умрам и повторно да се родам. Правев се за да ти се приближам, да бидам барем малку во твоја близина иако знам дека ти ни во секунда не беше свесна за моето постоење. Минатиот пат стигнав толку блиску но ете, проклетиот воз мораше се да расипе и да не раздели толку далеку, како никогаш претходно.
Овој пат се тргна поинаку уште од самиот почеток. Тоа што мајка ми умре во моментот кога ме донесе на Свет и тоа што татко ми подоцна целосно си ја удави душата во безброј шишиња вино знаев дека неможе да е добар знак. Сето тоа ми ја отежна работата и остварувањето на мојот голем план. Планот конечно да бидеш моја! Колку и да се трудев, секогаш постоеја некои злобни, невидливи раце кои ме влечеа подалеку од тебе. Ете, по којзнае каква ли грешка завршив во оваа правлива и нечиста зграда на крајот од градот и тоа со луѓе кои ни приближно не одговараат на висината на мојот интелект!!
Драга......доаѓаат! Морам да бидам краток!
Едноставно неможам повеќе да се трудам да успеам, се е премногу мачно! Затоа решив се да прекине тука и сега........ и да се обидам повторно од почеток. Свесен сум дека тоа ме одалечува од тебе многу години но барем наредниот пат кога ќе се видиме ти веќе ќе го имаш ова писмо. Среќен сум што конечно ќе бидеме заедно!
Драга......доаѓаат! "
Кога докторот и двајцата ќелави од обезбедувањето влегоа во малата остава на крајот од ходникот се што видоа беше ова писмо како носено на дланките од промајата полека слетува на подот. Докторот набрзина прескокна до прозорецот на другиот крај. Глетката не беше најпријатна. Никогаш не е пријатно да видиш мртовец во доцните денови на јули.
По неколку секунди поминати гледајќи го безживотното тело на пациентот, некои три ката удоле, им се сврте на двајцата ќелави што послушно стоеа позади него:
"Јавете на полиција. Кажете им........незнам! Излажете нешто! Кажете дека го украл клучот, несмеат да сватат дека сме го оставиле незаклучен.........!
Потоа набрзина излегоа, најверојатно да ги завршат сите административни работи околу смртта на пациентот!
Полу испишаниот лист хартија остана да лежи на подот од оставата, осветлена од ширум отворениот прозорец. Го подигнав од подот и грижливо го спакував во светло син коверт. Ги запишав неговите иницијали со сребрени букви во десниот горен агол, така сакше тој. Сега морам да тргнам на пат, писмото мора да се испорача, гласникот мора да си ја заврши својата работа!
...... и извини за капкиве пот но премногу е топло во малово собче.......не, не се солзи! Та зашто би плачел кога имам толку многу причини да се радувам......
Сепак, мислам дека ти должам објаснување, затоа и ова писмо!
Откако те сретнав за прв пат ми се чини минаа стотици векови а сигурно поминале само неколку. Од тој момент јас немам мир! Ти ми стана се на овој Свет, причина да живеам, причина да умрам и повторно да се родам. Правев се за да ти се приближам, да бидам барем малку во твоја близина иако знам дека ти ни во секунда не беше свесна за моето постоење. Минатиот пат стигнав толку блиску но ете, проклетиот воз мораше се да расипе и да не раздели толку далеку, како никогаш претходно.
Овој пат се тргна поинаку уште од самиот почеток. Тоа што мајка ми умре во моментот кога ме донесе на Свет и тоа што татко ми подоцна целосно си ја удави душата во безброј шишиња вино знаев дека неможе да е добар знак. Сето тоа ми ја отежна работата и остварувањето на мојот голем план. Планот конечно да бидеш моја! Колку и да се трудев, секогаш постоеја некои злобни, невидливи раце кои ме влечеа подалеку од тебе. Ете, по којзнае каква ли грешка завршив во оваа правлива и нечиста зграда на крајот од градот и тоа со луѓе кои ни приближно не одговараат на висината на мојот интелект!!
Драга......доаѓаат! Морам да бидам краток!
Едноставно неможам повеќе да се трудам да успеам, се е премногу мачно! Затоа решив се да прекине тука и сега........ и да се обидам повторно од почеток. Свесен сум дека тоа ме одалечува од тебе многу години но барем наредниот пат кога ќе се видиме ти веќе ќе го имаш ова писмо. Среќен сум што конечно ќе бидеме заедно!
Драга......доаѓаат! "
Кога докторот и двајцата ќелави од обезбедувањето влегоа во малата остава на крајот од ходникот се што видоа беше ова писмо како носено на дланките од промајата полека слетува на подот. Докторот набрзина прескокна до прозорецот на другиот крај. Глетката не беше најпријатна. Никогаш не е пријатно да видиш мртовец во доцните денови на јули.
По неколку секунди поминати гледајќи го безживотното тело на пациентот, некои три ката удоле, им се сврте на двајцата ќелави што послушно стоеа позади него:
"Јавете на полиција. Кажете им........незнам! Излажете нешто! Кажете дека го украл клучот, несмеат да сватат дека сме го оставиле незаклучен.........!
Потоа набрзина излегоа, најверојатно да ги завршат сите административни работи околу смртта на пациентот!
Полу испишаниот лист хартија остана да лежи на подот од оставата, осветлена од ширум отворениот прозорец. Го подигнав од подот и грижливо го спакував во светло син коверт. Ги запишав неговите иницијали со сребрени букви во десниот горен агол, така сакше тој. Сега морам да тргнам на пат, писмото мора да се испорача, гласникот мора да си ја заврши својата работа!
