Круг
Во автобус накај дома уште од почетна седнува до мене една досадна девојка. Досадна во секој можен поглед. Веднаш го вади фишекот сончоглед и ненаситно се дава на работа. Грицка и јаде ненаситно како само што да завршила 10 годишен пост а воопшто не изгледа недоисхрането.
Гледам низ прозорот и се обидувам да ја игнорирам но безуспешно. Како капки од високо што паѓаат во каленица полна вода во најстрашните Јапонски затвори, така грицкањето ми мава по ганглии. 250,251, 252 зрнца.......бескрајно измачување. Се обидувам да мислам на ЕффЕ и на нејзината нова фризура, на тоа како лошо ме лаже кога кажува дека се грижи за мене и дека барем еднаш дневно помислува на мене. 302, 303, 304 ...... ни мојата љубов кон ЕффЕ не е посилна од звукот кој доаѓа од помеѓу секачите на досаднава девојка. 311, 312, 313 ....... неуморно патуваат излупените зрнца од устата, во голтникот па преку хранопроводникот директно во желудникот. Ми се чини можам да го чујам секое нивно поединечно превртување на тој краток а толку досаден пат.
И наеднаш гледам а не ми се верува, го вади девојката 314тото зрнце од фишекот и го принесува кон устата. Но тоа воопшто не е зрнце но црна злобна бубачка со големина на нокт (кутрата девојка, сигурно е среќна што наишла на така крупно зрнце). Ме гледа бубачката и ми се насмевнува притоа злобно штракајќи со двата предни, остри заба што наликуваат на два ножа од косилка за трева.
Се впушта бубачката по тобоганот на внатрешните органи што ја водат во морето на желудочни киселини. Киселината како катализатор ја забрзува хермафродитската моќ на моето мало црно пријателче и тоа почнува забрзано да се размножува. x2 x2 x2......... милиони и милиони мали бубачки што забрзано почнуваат да ја јадат внатрешноста на девојката. Од тука натаму се е молскавично брзо, не побавно од едно собирање на зеницата при јака светлина! Го снемува желудникот па тенките и дебелите црева, па нагоре, па надоле....! Наеднаш на седиштето до мене останува само рој гладни црни бубачки кои ненаситно продолжуваат да се хранат една од друга, за да на крајот преживее само една, која од прејаденост експлодира во црно, мало облаче од нервоза и лоши чуства! Тивка мала имплозија!
Го кревам полупразниот хартиен фишек од подот и стуткан, преку прозорецот го фрлам директно во контејнерот во движење.
На наредната автобуска се качува ЕффЕ и јас со задоволство ја дочекувам сета нејзина убавина на празното седиште до мене. Безволно ме бацува во образ и ми кажува како цел ден го поминала со неколку нејзини пријатели седнати на кафе. Буричка по нејзината торба и вади бел хартиен фишек:
"Сакаш сончоглед душичке?"
Гледам низ прозорот и се обидувам да ја игнорирам но безуспешно. Како капки од високо што паѓаат во каленица полна вода во најстрашните Јапонски затвори, така грицкањето ми мава по ганглии. 250,251, 252 зрнца.......бескрајно измачување. Се обидувам да мислам на ЕффЕ и на нејзината нова фризура, на тоа како лошо ме лаже кога кажува дека се грижи за мене и дека барем еднаш дневно помислува на мене. 302, 303, 304 ...... ни мојата љубов кон ЕффЕ не е посилна од звукот кој доаѓа од помеѓу секачите на досаднава девојка. 311, 312, 313 ....... неуморно патуваат излупените зрнца од устата, во голтникот па преку хранопроводникот директно во желудникот. Ми се чини можам да го чујам секое нивно поединечно превртување на тој краток а толку досаден пат.
И наеднаш гледам а не ми се верува, го вади девојката 314тото зрнце од фишекот и го принесува кон устата. Но тоа воопшто не е зрнце но црна злобна бубачка со големина на нокт (кутрата девојка, сигурно е среќна што наишла на така крупно зрнце). Ме гледа бубачката и ми се насмевнува притоа злобно штракајќи со двата предни, остри заба што наликуваат на два ножа од косилка за трева.
Се впушта бубачката по тобоганот на внатрешните органи што ја водат во морето на желудочни киселини. Киселината како катализатор ја забрзува хермафродитската моќ на моето мало црно пријателче и тоа почнува забрзано да се размножува. x2 x2 x2......... милиони и милиони мали бубачки што забрзано почнуваат да ја јадат внатрешноста на девојката. Од тука натаму се е молскавично брзо, не побавно од едно собирање на зеницата при јака светлина! Го снемува желудникот па тенките и дебелите црева, па нагоре, па надоле....! Наеднаш на седиштето до мене останува само рој гладни црни бубачки кои ненаситно продолжуваат да се хранат една од друга, за да на крајот преживее само една, која од прејаденост експлодира во црно, мало облаче од нервоза и лоши чуства! Тивка мала имплозија!
Го кревам полупразниот хартиен фишек од подот и стуткан, преку прозорецот го фрлам директно во контејнерот во движење.
На наредната автобуска се качува ЕффЕ и јас со задоволство ја дочекувам сета нејзина убавина на празното седиште до мене. Безволно ме бацува во образ и ми кажува како цел ден го поминала со неколку нејзини пријатели седнати на кафе. Буричка по нејзината торба и вади бел хартиен фишек:
"Сакаш сончоглед душичке?"
I ova e dobro!..duri ne znam dali e podobro od Cirkus...publish them please!...i nikad da ne si prestanal da pisuvas...sea sfakam i zoshto se druzime;)-se salam:)-M:)
Posted by
Анонимен |
11:56 претпл.
M...is that you?!M....its James here...get me Q...right away M!! :)
M....thanx!
Posted by
PPK |
8:58 претпл.
Thank you James...but this is not a Q...jijdisdjsjdsjdosd...James is killed!.......tiiiiiiiiii....-M:)
Posted by
Анонимен |
1:30 претпл.
Your are Nice. And so is your site! Maybe you need some more pictures. Will return in the near future.
»
Posted by
Анонимен |
3:15 претпл.