Бладања во ноќта
03:00
Три часот е. Од некаде некоја светилка фрла слаба светлина низ ролетните. Лежам на грб во мојот кревет и зјапам во слабо осветлениот таван. За момент посакувам таму да има залепено постер од Анџелина Џоли. А не ја ни обожавам.
На другиот крај од градот во зграда број 6, на улица Младинска Ударна Бригада, на третиот кат двајца страстно водат љубов. Девојката е прегласна и вришти неподносливо многу. Еден кат над нив, Мирко неможе да спие и сосема спротивно на неговото име станува и почнува разјарено да скока под подот надевајќи се дека ќе биде сфатен. Но зградата е стара, подот стар и трошен и под бесот на рипањето на Мирко наеднаш пропаѓа и Мирко се наоѓа среде љубовното легло, помеѓу двете веќе одамна испотени тела. По кратка и не толку пријатна пауза од неколку секунди молчење, тројцата потонуваат во дива љубов во тројка.
Четворка. Доколку го броиме и принцот што тајно ја милува девојката во нејзините мисли.
05:30
Дури ноќта бавно се претвора во ден, меланхолија ми се вовлекува под кожата. Од под креветот доаѓаат чудни звуци, некакво пискаво стенкање. Тоа глувците се ебат по којзнае кој пат во ноќта. Во аголот од собата го слушам пајакот како се гости со тазе уловена мува.
Во пет и триесет ми текнува колку само мразам поезија. Ја мразев и додека и ја пишував песната па и потоа. Чудно, таа беше воодушевена. Ја прочита и ја зафати некоја чудна еуфорија. Можеби навистина била добра песната. Пота се сврте и така целата еуфорична си замина. Не ја видов никогаш повеќе.
Низ сенките на ноќта постерот на ѕидот пред мене злобно ми се клешти. Како да ме исмева, како да се подбива со мене. А кога ќе помислам само дека токму поради таа насмевка пред некој ден се решива да го оставам закачен на ѕидот. Насмевката ми се чинеше барем фина.
Утробата на ноќта полека се смирува. Врнеше цела ноќ но пrестана пред малku. Сега никој нема да мора да носи чадор за на работа. Можеби ќе има време и клупите на автобуска да се засушат па ќе може да се седне. Се се стишува. Глувците веќе одамна спијат. Пајакот мрзливо чмата во сон.
И сите се некако чудно среќни.
Освен јас ........ и мувата.
09:00
Тишината на денот е веќе сеприсутна. Посакувам барем еднаш да можам да го изменам сценариото и во девет часот наутро некој друг да се искачи на сценава во улога на Преживеан од Сонот. Можеби тој подобро ќе знае да ја одигра целава оваа претстава.
Три часот е. Од некаде некоја светилка фрла слаба светлина низ ролетните. Лежам на грб во мојот кревет и зјапам во слабо осветлениот таван. За момент посакувам таму да има залепено постер од Анџелина Џоли. А не ја ни обожавам.
На другиот крај од градот во зграда број 6, на улица Младинска Ударна Бригада, на третиот кат двајца страстно водат љубов. Девојката е прегласна и вришти неподносливо многу. Еден кат над нив, Мирко неможе да спие и сосема спротивно на неговото име станува и почнува разјарено да скока под подот надевајќи се дека ќе биде сфатен. Но зградата е стара, подот стар и трошен и под бесот на рипањето на Мирко наеднаш пропаѓа и Мирко се наоѓа среде љубовното легло, помеѓу двете веќе одамна испотени тела. По кратка и не толку пријатна пауза од неколку секунди молчење, тројцата потонуваат во дива љубов во тројка.
Четворка. Доколку го броиме и принцот што тајно ја милува девојката во нејзините мисли.
05:30
Дури ноќта бавно се претвора во ден, меланхолија ми се вовлекува под кожата. Од под креветот доаѓаат чудни звуци, некакво пискаво стенкање. Тоа глувците се ебат по којзнае кој пат во ноќта. Во аголот од собата го слушам пајакот како се гости со тазе уловена мува.
Во пет и триесет ми текнува колку само мразам поезија. Ја мразев и додека и ја пишував песната па и потоа. Чудно, таа беше воодушевена. Ја прочита и ја зафати некоја чудна еуфорија. Можеби навистина била добра песната. Пота се сврте и така целата еуфорична си замина. Не ја видов никогаш повеќе.
Низ сенките на ноќта постерот на ѕидот пред мене злобно ми се клешти. Како да ме исмева, како да се подбива со мене. А кога ќе помислам само дека токму поради таа насмевка пред некој ден се решива да го оставам закачен на ѕидот. Насмевката ми се чинеше барем фина.
Утробата на ноќта полека се смирува. Врнеше цела ноќ но пrестана пред малku. Сега никој нема да мора да носи чадор за на работа. Можеби ќе има време и клупите на автобуска да се засушат па ќе може да се седне. Се се стишува. Глувците веќе одамна спијат. Пајакот мрзливо чмата во сон.
И сите се некако чудно среќни.
Освен јас ........ и мувата.
09:00
Тишината на денот е веќе сеприсутна. Посакувам барем еднаш да можам да го изменам сценариото и во девет часот наутро некој друг да се искачи на сценава во улога на Преживеан од Сонот. Можеби тој подобро ќе знае да ја одигра целава оваа претстава.
