Дневникот на Карлсон
Карлсон го познавав добро. Можеби не премногу добро но доволно за да ми каже дека пишува дневник па дури и да ми го покаже и понекогаш да ми дозволи да прочитам нешто од него. Онака, на брзање, од нога. Не беше тоа типичен дневник како оној на девојите што ги познавав. Беше тоа едно старо книжуре од некои стотина листови, со корици од мека, одамна извевтена кожа. Во него Карлсон ги запишуваше своите литературни обиди. Мене повеќе ми личеа на исповеди во црква или пак на недовршени писма но сепак беа премногу чисти и невини за да се осмелам и да му кажам дека никогаш од него нема да стане добар писател.
На моменти ми се чинеше дека сепак Карлсон многу добро го знае тоа. Еднаш го бев прашал зашто го чува дневникот на терасата, затворен дури во пет кутии и тоа сместени една во друга. Со гримаса на лицето ми рече:
"Смрди брат! Смрди се од него! Морам да го затворам да не се шири смрдеата! Што?! Зар тебе не ти смрди?! ........ ако не, држ, прочитај го ова последново што го начкрапав"
На моменти ми се чинеше дека сепак Карлсон многу добро го знае тоа. Еднаш го бев прашал зашто го чува дневникот на терасата, затворен дури во пет кутии и тоа сместени една во друга. Со гримаса на лицето ми рече:
"Смрди брат! Смрди се од него! Морам да го затворам да не се шири смрдеата! Што?! Зар тебе не ти смрди?! ........ ако не, држ, прочитај го ова последново што го начкрапав"
Во неа наоѓам инспирација за све. Целата таа е една
голема инспирација самa по себе. Како оди, како се смее, како зборува.
Тоа што е слаба, тоа што е висока, особено тоа што е плава.
Тоа што има мали цицки, дури тоа што газот и е рамен а ја ич неќам рамен газ.
Ме инспирира кога во автобус божем несакајќи ме допира за рака, кога
изненада ќе ми се јави и ќе ми каже дека доаѓа на кафе.
Обожавам кога ќе остави отисок од нејзините прсти
на кориците од книгите што и ги позајмуем.
Ме инспирира дури и кога ќе ме извиси, кога нема да се јави
кога нема да пише, кога ќе излаже дека ќе излеземе во петок.
Али ипак, највише сакам кога ќе ми го умириса јастучето
на нејзиниот парфем. Така дел од неа останува кај мене дури и кога
ќе си отиде.
голема инспирација самa по себе. Како оди, како се смее, како зборува.
Тоа што е слаба, тоа што е висока, особено тоа што е плава.
Тоа што има мали цицки, дури тоа што газот и е рамен а ја ич неќам рамен газ.
Ме инспирира кога во автобус божем несакајќи ме допира за рака, кога
изненада ќе ми се јави и ќе ми каже дека доаѓа на кафе.
Обожавам кога ќе остави отисок од нејзините прсти
на кориците од книгите што и ги позајмуем.
Ме инспирира дури и кога ќе ме извиси, кога нема да се јави
кога нема да пише, кога ќе излаже дека ќе излеземе во петок.
Али ипак, највише сакам кога ќе ми го умириса јастучето
на нејзиниот парфем. Така дел од неа останува кај мене дури и кога
ќе си отиде.
Пред недела дена и се јвив по телефон. И кажав дека напишав нешто многу убаво а она ми рече ..... "Па што мие гајле?!". У тој момент сватив дека ја чуствувам неописливо многу. Неможев да дефинирам какво чуство беше тоа али знам дека во тој мал момент, тоа беше најсилното чуство што постои на светот! Веќе после пола саат од нашиот муабет, повторно ми недостигаше нејзиниот глас. Сакав да плачам. Немав солзи.
Тоа беше и последното нешто што некогаш го прочитав од него. Кутриот Карлсон.
дел од твојот дневник...
Posted by
Анонимен |
11:58 претпл.
Немам дневник....
Posted by
PPK |
6:16 попл.